Ο γερμανικός στρατός δεν είχε επιμελητεία.

(Ιστορική αναδρομή του '40. Βρείτε τις ομοιότητες με τις σημερινές πρακτικές...)

«Ο πόλεμος του 1940 με βρήκε στη Θεσσαλονίκη (2ετής φοιτητής Νομικής και υπ. ΙΚΑ). Οι Γερμανοί, που μπήκαν στη Θεσσαλονίκη κατά το μεσημέρι της 9ης Απριλίου 1941, βρήκαν την πόλη έρημη, κλειδαμπαρωμένη -ούτε κουνούπι δεν πετούσε- πνιγμένη στο κλάμα και στο φαρμάκι.

Θλιβερή εξαίρεση ο καθηγητής μας Περ. Βιζουκίδης, φιλοναζί του κερατά (τους φοιτητές για μεταπτυχιακά στη Γερμανία αυτός τους διάλεγε και τους έστελνε), και ο... Ραβίνος! -πίστευε ο αφελής πως θα καλοπιάσει τους ναζί...- όπου, ως άτομα, μόνοι τους τούς υποδέχτηκαν με ανθοδέσμη στην οδό Μοναστηρίου. Ο γερμανικός στρατός δεν είχε επιμελητεία (να μεταφέρει τρόφιμα κ.λπ.), σιτιζόταν από τρόφιμα που άρπαζε εκεί που πήγαινε. Και μόλις πιάσανε διάφορες θέσεις στην πόλη, άρχισαν τα σπασίματα και οι λεηλασίες εστιατορίων και καταστημάτων τροφίμων.

Σέρνανε μαζί τους κι ένα είδος μεγάλης καρότσας με ειδικά μηχανήματα και εκτυπώνανε μάρκα με τα οποία εφοδιάζανε τους στρατιωτικούς τους και κείνοι ξεχύνονταν στα καταστήματα. Τότε, μόλις είχε ανοίξει στην οδό Τσιμισκή ένα μεγάλο κατάστημα με φίρμα "Λαμπρόπουλος" με ωραία εμπορεύματα - το αδειάσανε κυριολεκτικά. Κι όταν ο διευθυντής του πήγε στην Εθνική Τράπεζα ν' αλλάξει τα μάρκα, τον πληροφόρησαν πως αυτά δεν έχουν καμία αξία και αυτοκτόνησε... (Ο Μ. Γλέζος με πληροφόφησε ότι αυτό το... εκτυπωτήριο βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη). Ο κάθε Γερμανός στρατιωτικός υποχρεωνόταν να στέλνει στην οικογένειά του κάθε μήνα ποσότητα τροφίμων-δεν θυμάμαι πόσες οκάδες...».

Δημήτρης Κυριαζής (http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=16/04/2010&id=152086)