Δύο παλιά άρθρα που έχουν ενδιαφέρον...
Όποιος παρακολουθεί τον γαλλικό τύπο, θα έχει καταλάβει ότι ο όρος
«Αγγλοσάξων», κάθε άλλο παρά ως κολακευτικός χρησιμοποιείται εκεί.
Για
πολλούς σύγχρονους Γάλλους, και όχι μόνο δημοσιογράφους, οι
Αγγλοσάξονες είναι κάτι σαν αυτό που ήταν οι μασόνοι για τις κοινωνίες
του 19ου αιώνα. Μέλη μιας αμυδρής, πλην όμως σκοτεινής συνωμοσίας για
τον έλεγχο του κόσμου, και τη καταστροφή του γαλατικού πολιτισμού.
Χοντρικά, Αγγλοσάξονας σημαίνει έναν συνδυασμό απουσίας savoir vivre, άσχημης κουζίνας, ακραίου φιλελευθερισμού (δηλαδή άνομου καπιταλισμού), και σεξουαλικής υποκρισίας.
Οι αγορές (μια εφεύρεση των Αγγλοσαξόνων) θεωρούνται ως παράλογες και με μοναδικό σκοπό τους σήμερα, τη συντονισμένη προσπάθεια να διαλύσουν το ευρώ.
Για αυτούς που πιστεύουν τα παραπάνω, η άποψη ότι το ευρώ ήταν εξαρχής λάθος δεν παίζει κανέναν ρόλο. Δεν έχει δηλαδή σημασία ότι από την αρχή φαίνονταν πως θα οδηγούσε σε οικονομική καταστροφή, και σε αντιδημοκρατικό κεντρικό έλεγχο της οικονομίας της Ευρώπης. Ότι και να συμβεί, για τους Γάλλους φταίνε οι Αγγλοσάξονες.
Οι γαλλικές τράπεζες έχασαν σχεδόν τα 2/3 της αξίας των μετοχών τους από τη 1η Ιουλίου φέτος. Γιατί; Μήπως επειδή κρατάνε μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους, σε μια χρονική συγκυρία που η ελληνική χρεοκοπία φαντάζει πιθανή, και που οι υπουργοί Οικονομικών της ΕΕ δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε τίποτα μεταξύ τους; Μπα…
Σύμφωνα με την επικεφαλής της γαλλικής ομοσπονδίας εργοδοτών Laurence Parisot, δεν φταίει αυτό, αλλά η Wall Street, το λονδρέζικο Σίτυ, και η εφημερίδα Financial Times, που οργανώνουν τα πάντα. Για αυτήν, ο ευρωσκεπτικισμός αποτελεί ψυχική διαταραχή, και όχι μια λογική εκτίμηση ότι δύσκολα μπορούν 27 χώρες να συνεργαστούν ειρηνικά μεταξύ τους, σαν μια γιγάντια μεθύστερη Γιουγκοσλαβία.
Για τον Γάλλο οικονομολόγο Shahin Vallee, οι Αγγλοσάξονες ανέκαθεν «θεωρούσαν το ευρώ ως ένα πνευματικό έγκλημα, και έβλεπαν την όποια επιτυχία του με πικρία». Κανένας όμως δεν μας εξηγεί ποια ήταν αυτή η επιτυχία του ευρώ, εκτός από το ότι κατάφερε απλά να επιβιώσει μέχρι σήμερα. Σίγουρα βοήθησε κάποιες χώρες (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, κλπ) να αυξήσουν τα χρέη τους, αφού ποιος λογικός θα δάνειζε στους Έλληνες, αν πίστευε πως θα πληρώνονταν σε …δραχμές;
Ο Patrick Artus, ένας οικονομολόγος της γαλλικής τράπεζας Natixis, που παρεμπιπτόντως έχασε και $450 εκατομμύρια από την πυραμίδα του Bernie Madoff, ισχυρίζεται πως οι ΗΠΑ ήθελαν απεγνωσμένα να χάσει την αξιοπιστία του το ευρώ, διότι δεν το ανέχονταν να ανταγωνίζεται το δολάριο, και δεν θα μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν τα ελλείμματά τους. Άρα, υπονοείται, ότι μπήκε σε εφαρμογή ένα κρυφό σχέδιο, με συμμετέχοντες τη Wall Street και την Ουάσιγκτον, ώστε να διαλυθεί το ευρώ.
Όποιες αντίθετες αποδείξεις, απλά δεν λαμβάνοντα υπόψη. Οι αγγλοσαξονικές αγορές δεν είναι σαν το πάλαι ποτέ Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Διαφέρουν κατά πολύ μεταξύ τους. Για παράδειγμα, οι αυστραλιανές και καναδικές τράπεζες δεν είναι ιδιαίτερα εκτεθειμένες στο ευρωπαϊκό χρέος, ενώ οι αγγλικές έχουν δανείσει μόνο στην Ιρλανδία περίπου $135 δισεκατομμύρια. Δηλαδή ποσό ισοδύναμο με $30.000 για κάθε Άγγλο πολίτη, ασχέτως ηλικίας. Το ίδιο και οι γερμανικές τράπεζες. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει μεγαλύτερη σύγκλιση μεταξύ Βρετανίας και Ευρώπης, απ ότι μεταξύ Βρετανίας και των υπολοίπων, πιο υγιών, αγγλοσαξονικών χωρών.
Στη διαμάχη αυτή ρίχτηκε από τους Γάλλους, ακόμη και η περιπέτεια του Dominique Strauss-Kahn, την οποία βλέπουν σαν μια ουσιαστική σύγκρουση μεταξύ αυτών και των Αγγλοσαξόνων, μια σύγκρουση πολιτισμών, λες και οι Αγγλοσάξονες δεν είναι καν πολιτισμένοι.
Για τον, κατά τα άλλα ευφυή, Γάλλο διανοούμενο Pascal Bruckner, το κίνητρο πίσω από τη σύλληψη του Strauss-Kahn έχει ως εξής:
«Να τιμωρηθεί η Γαλλία που δεν συμμετείχε στον πόλεμο του Ιράκ, που δεν εξέδωσε τον Roman Polanski στην Αμερική, που ψήφισε νόμο κατά της μπούρκα, και γενικά για να ταπεινωθεί η χώρα, σε μια χρονική συγκυρία που η Αμερική βρίσκεται στο καναβάτσο και ψάχνει για αποδιοπομπαίους τράγους να κατηγορήσει για την παρακμή της…».
Το παραπάνω δημοσιεύτηκε στη Le Monde, και αγγίζει τα όρια της παράνοιας. Ο Bruckner μάλιστα καταλήγει, πως οι Αμερικανοί δεν μπορούν να διδάξουν τίποτα στους Γάλλους σε θέματα έρωτα, ξεχνώντας πως η περιπέτεια στη σουίτα 2806 δεν είχε καμία σχέση με κλασικές ιστορίες έρωτα και αγάπης…
Βέβαια θα ήταν άδικο να πιστεύουμε πως η κατακραυγή εναντίον των Αγγλοσαξόνων είναι γενικά αποδεκτή στη Γαλλία. Η χώρα είναι πολύ μεγάλη, και πολύ έξυπνη για κάτι τέτοιο. Όμως, πολλοί ευρωσκεπτικιστές βρίσκουν βήμα στη Γαλλία.
Όσον αφορά στον Strauss-Kahn, η πλειοψηφία των Γάλλων τον θέλει να αποσύρεται από τη πολιτική σκηνή.
Πάντως, σε γενικές γραμμές, ο όρος «Αγγλοσάξων», δεν είναι καθόλου θετικός, όταν χρησιμοποιείται από Γάλλους.
Του Theodore Darlymple –The Australian
http://www.realclearworld.com/articles/2011/09/26/euros_troubles_an_anglo-saxon_plot_99694.html
Απόδοση:S.A. (28/09/2011)
------------------------------------------------------------
Μέτωπο Αγγλοσαξόνων κατά Ευρώπης; (
Άγγελος Στάγκος
Ασχέτως των λόγων που ώθησαν τους ψηφοφόρους του Ηνωμένου Βασιλείου και ειδικά τους Άγγλους να χαρίσουν μία περιφανή νίκη στον Μπόρις Τζόνσον και στους Συντηρητικούς στις τελευταίες εκλογές, το αποτέλεσμα περιλαμβάνει μία παράμετρο που δεν έχει επισημανθεί αρκετά, ούτε στην Ελλάδα ούτε διεθνώς. Η ουσιαστική επικύρωση του Brexit, τουλάχιστον πολιτικά –υπάρχει πολύς δρόμος ακόμη για την ολοκλήρωση μιας συμφωνίας που θα αφορά τις μελλοντικές οικονομικές σχέσεις της Βρετανίας με την υπόλοιπη Ενωμένη Ευρώπη– σημαίνει την επάνοδο στην προ του 1973 εποχή, όταν καμία αγγλοσαξονική χώρα δεν ήταν μέλος της τότε ΕΟΚ.
Είναι γνωστό ότι ο Τσώρτσιλ ήταν από τους πρώτους που τάχθηκαν υπέρ της δημιουργίας κάποιου είδους Ηνωμένων Πολιτειών στην ηπειρωτική Ευρώπη για να διατηρηθεί αφενός η ειρήνη και αφετέρου να διαμορφωθεί ένα μπλοκ των δυτικών ευρωπαϊκών χωρών απέναντι στη Σοβιετική Ένωση και τις χώρες της επιρροής της. Είναι επίσης γνωστό ότι για αρκετό καιρό ο στρατηγός Ντε Γκωλ έθετε βέτο στην ένταξη του «Ηνωμένου Βασιλείου της Μεγάλης Βρετανίας και της Βόρειας Ιρλανδίας» γιατί πίστευε, όχι άδικα, ότι θα λειτουργούσε σαν Δούρειος Ίππος των ΗΠΑ στην Ευρώπη, αλλά και για δύο ακόμη λόγους. Φοβόταν ότι η πολιτική επιρροή του Λονδίνου θα αποδυνάμωνε την επιρροή της Γαλλίας στην Ευρώπη και ταυτόχρονα ήξερε ότι η Αγγλία ήθελε τον περιορισμό της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής.
Οι φόβοι του Ντε Γκωλ περί λειτουργίας της Βρετανίας ως Δούρειου Ίππου της Ουάσιγκτον δεν ήταν αβάσιμοι. Θυμόταν την άποψη του Τσώρτσιλ ότι οι «αγγλόφωνοι λαοί» είχαν… θεία αποστολή την υπεράσπιση της ελευθερίας και της ειρήνης στον κόσμο, προφανώς κατά τα δικά τους μέτρα. Παράλληλα είχε τη βεβαιότητα ότι ποτέ οι Άγγλοι δεν θα αντικαθιστούσαν τον ατλαντικό προσανατολισμό τους με ευρωπαϊκό, καθώς οι στενοί δεσμοί και οι ιδιαίτερες σχέσεις τους με τις ΗΠΑ είχαν πάρει άλλες διαστάσεις τέλη του ’60 – αρχές του ’70, με τη συμφωνία για τη δημιουργία ενός παγκόσμιου δικτύου ηλεκτρονικής παρακολούθησης του πλανήτη, του περιβόητου Echelon (εκτός της Βρετανίας και των ΗΠΑ, στη συμφωνία συμμετείχαν επίσης ο Καναδάς, η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία, δηλαδή μόνο αγγλοσαξονικές χώρες).
Η Βρετανία αποδείχθηκε «κακός μπελάς» μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Συνεχώς πίεζε και απαιτούσε ειδικές ρυθμίσεις για την ίδια και το είχε καταφέρει. Στις Βρυξέλλες εδραιώθηκε η πεποίθηση ότι καλύτερα να έχεις τη Βρετανία μαζί σου και όλους τους άλλους απέναντι, παρά το αντίστροφο. Από την άλλη πλευρά, είναι αλήθεια ότι βρετανικές κυβερνήσεις φρόντιζαν να ενσωματώνουν πρώτες και άμεσα στο νομικό καθεστώς της χώρας τους τις αποφάσεις και οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όπως και να ’ναι πάντως, η έξοδός της από την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ως φάρσα ιστορίας που επαναλαμβάνεται, γιατί τα δεδομένα είναι διαφορετικά. Εκεί έξω τώρα υπάρχει ένας Ντόναλντ Τραμπ που απεργάζεται ανοιχτά και μετά μανίας τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και υπολογίζει ότι η Βρετανία του Μπόρις Τζόνσον θα είναι πολύτιμος σύμμαχος.
Άγνωστο αν θα υπάρξει τελικά μέτωπο Ουάσιγκτον – Λονδίνου υπό τους Τραμπ και Τζόνσον και πώς ακριβώς θα κινηθεί οικονομικά και γεωπολιτικά, άρα και στην περιοχή μας. Ούτε είναι βέβαιο ότι θα τους ακολουθήσουν οι άλλες αγγλοσαξονικές χώρες, όπως στην περίπτωση του Echelon. Είναι σαφές ότι Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία προτάσσουν πλέον τα δικά τους συμφέροντα, ενώ υπάρχει αμοιβαία βαθιά αντιπάθεια μεταξύ του Τριντό του Καναδά και του Τραμπ. Εκείνο που παρατηρείται προς το παρόν είναι ότι δεν υπάρχουν πια προτεστάντες Αγγλοσάξονες στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ενώ οι καθολικοί όπως οι Ιρλανδοί, παραμένουν ευρωπαϊστές και οι ενδείξεις λένε ότι οι Σκωτσέζοι, που στο παρελθόν φλέρταραν με το καθολικό δόγμα, θέλουν να βρουν τρόπο να επανενταχθούν, ακόμη και αποχωρώντας από το Ηνωμένο Βασίλειο.
Θα σκεφθεί κάποιος ότι στη σημερινή εποχή οι θρησκείες, οι φυλές και οι καταγωγές παίζουν ελάχιστο ρόλο στο πλαίσιο της Δύσης. Είναι και δεν είναι ακριβώς έτσι, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο. Το βέβαιο είναι ότι ο Ντόναλντ Τραμπ θεωρεί τον Μπόρις Τζόνσον ομοϊδεάτη του και ήδη έσπευσε να προτείνει ειδική οικονομική συμφωνία. Τα υπόλοιπα θα τα δούμε στην πορεία και ίσως να μην είναι ευχάριστα για την Ευρώπη και τα δικά μας συμφέροντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου