Γράφει η ΕΙΡΗΝΗ ΜΑΡΟΥΠΑ Δικηγόρος
Εκ των προτέρων τοποθετούμαι, ότι η από κοινού προσφυγή με την Τουρκία, σε οποιοδήποτε δικαστήριο, στο ΔΔ της Χάγης ή στο Δικαστήριο του Αμβούργου βάσει της συνθήκης για το Δίκαιο της Θάλασσας,πριν την επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης μας στα 12 νμ, αφορά ζητήματα κυριαρχίας και συνιστά επιβουλή εδαφικής ακεραιότητας. Αλλά και η προσφυγή σε οποιοδήποτε δικαστήριο με την Κύπρο, συμπεριλαμβανομένου του ΔΕΕ, αντί της σύναψης ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου, επίσης συνιστά μία ανεπίτρεπτη ενέργεια, που θα ακρωτηριάσει αμετάκλητα και αδικαιολόγητα, την γεωγραφική ενότητα των δύο ελλαδικών κρατών και θα τα περιθωριοποιήσει θέτοντάς τα πρακτικά, υπό την επικυριαρχία της Τουρκίας.
Πρόσφατα, ο κ. Μητσοτάκης σε συνέντευξή του, μας ανακοίνωσε υποχωρήσεις κατά τις διαπραγματεύσεις με την Τουρκία και μας γνωστοποίησε το πρωτοφανές για οποιοδήποτε κράτος ότι “η εθνική μας κυριαρχία είναι έννοια σχετική”.
Ακολούθησε κατακλυσμός στοχευμένων άρθρων και συνεντεύξεων, για να μας πείσουν ότι το Αιγαίο δεν είναι ελληνική λίμνη, και ότι η αποκλειστική οικονομική μας ζώνη είναι παράλογο να εκτείνεται στο σημείο ένωσής της με την Κύπρο μας, διαμορφώνοντας γεωγραφική ενότητα και δημιουργώντας απίστευτες στρατιωτικές, οικονομικές και πολιτικές δυνατότητες για τα δύο κράτη μας, καθιστώντας μας ουσιαστικά ενιαίο κράτος, δεδομένου ότι υπάρχει ταύτιση εθνικών συμφερόντων.
Στον δημόσιο διάλογο παρακολουθήσαμε μονολόγους και συζητήσεις για το ενδεδειγμένο δικαστήριο προσφυγής μας, την Χάγη, όπως παγίως η Ελλάδα ζητεί για την υφαλοκρηπίδα, με πιο πρόσφατο το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων σχετικά με προσφυγή από κοινού με την Κύπρο. Για το Δικαστήριο του Αμβούργου, το οποίο θεσπίστηκε με την Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, δεν συζητήθηκαν πολλά, καθώς η Τουρκία δεν έχει υπογράψει την σύμβαση.
Οποιαδήποτε προσφυγή σε οποιοδήποτε δικαστήριο αποφασιστεί είναι εξίσου επιζήμια και αδιανόητη για την πατρίδα μας και επαναλαμβάνω ότι συνιστά επιβουλή εδαφικής ακεραιότητας.
Διότι εκ των προτέρων οι κυβερνώντες έχουν φροντίσει για το αρνητικό αποτέλεσμα οποιασδήποτε δικαστικής απόφασης εκ των 3 δικαστηρίων, όπως καταδεικνύεται παρακάτω.
Το 2020 η Ελλάδα συνεβλήθη με την Ιταλία σε ΑΟΖ, η οποία είχε εθιμικά καθοριστεί από τα δύο κράτη το 1977, στην αρχή της μέσης γραμμής. Άρα τα νησιά μας είχαν πλήρη ΑΟΖ, η οποία καθορίσθηκε συμβατικά σε συγκεκριμένα όρια, με βάση την αρχή της μέσης γραμμής, ανεξάρτητα από το μέγεθος και την τοποθεσία τους.
Το 2020 η Ελλάδα συνεβλήθη σε ΑΟΖ με την Ιταλία, με βάση την γραπτή πλέον από το 1982, σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, η οποία αναγνωρίζει επίσημα στο άρθρο 121 πλήρη δικαιώματα ΑΟΖ 200 νμ, σε όλα τα κατοικημένα νησιά αλλά και σε όσα μπορούν να συντηρήσουν οικονομική δραστηριότητα, (δηλαδή ακόμα κι αν δεν έχουν κατοίκους ή προς ώρας, οικονομική δραστηριότητα).
Εκτός του κεφαλαιώδους γεγονότος, ότι ως όφειλε και μπορούσε η κυβέρνηση της Ελλάδας, πριν την σύναψη της συμφωνίας αυτής, δεν επέκτεινε την αιγιαλίτιδα ζώνη της στα 12 ναυτικά μίλια, (αλλά επιφυλάχθηκε γενικώς και αορίστως για το άδηλο μέλλον, καθιστώντας κουτσουρεμένο τον χώρο έκτασης της κυριαρχίας μας σε επίσημη συμφωνία, πρώτη φορά μετά την σύμβαση του δικαίου της Θάλασσας), ι επιπλέον, προέβη σε δύο άλλα επίσης, πολύ σοβαρά ατοπήματα:
1. Αναγνώρισε επίσημα και συναινετικά, δικαίωμα στους ιταλούς ψαράδες να ψαρεύουν εντός της αιγιαλίτιδας ζώνης μας, δηλαδή και των 6 νμ., δηλαδή παραχώρησε δικαιώματα σε τρίτο κράτος σε χώρο σκληρής κρατικής κυριαρχίας, καθιστώντας την διάτρητη, άρα σχετική έννοια την εθνική μας κυριαρχία, κατά πως προανήγγειλε ο πρωθυπουργός πως θα συμβεί με την Τουρκία.
2. Και το εξίσου σημαντικό, αναγνώρισε περιορισμένη επήρεια για τα κατοικημένα ελληνικά νησιά των Στροφάδων (πλάι στην Ζάκυνθο), και στα Διαπόντια (νοτιοδυτικό άκρο της Ελλάδας πλάι στην Κέρκυρα, Οθωνούς, Ερεικούσα και Μαθράκι). Δηλαδή το ελληνικό κράτος μόνο του αυτοκτόνησε αναγνωρίζοντας ότι κατά παράβαση του Δικαίου της Θάλασσας τα κατοικημένα νησιά του δεν έχουν πλήρη ΑΟΖ, ούτε ισχύει η κυρίαρχη στην σύμβαση του Μοντέγκο Μπέυ αρχή της μέσης γραμμής, αλλά άλλα άδηλα και μη καταγεγραμμένα κριτήρια.
Το νομικό αυτό προηγούμενο που συναινετικά δημιούργησε το ελληνικό κράτος, εύλογα θα ληφθεί υπόψιν σε οποιοδήποτε δικαστήριο γίνει προσφυγή με την Τουρκία (Χάγη ή Αμβούργο αν η Τουρκία αναγνωρίσει την ισχύ του δικαίου της Θάλασσας και υπογράψει την σύμβαση, αφού πλέον δεν θα την ενοχλεί), ή με την Κύπρο στο ΔΕΕ, όπου η Τουρκία θα καταθέσει τις ενστάσεις της.
Εννοείται πως το ίδιο ισχύει για την αλιεία εντός του σκληρού πυρήνα κυριαρχίας μας. Ήδη οι τούρκοι ψαράδες από μόνοι τους και χωρίς κανένας να τους ενοχλεί από το ελληνικό κράτος, εφαρμόζουν αυτή την διάτρητη, σχετική έννοια κυριαρχίας μας στην αιγιαλίτιδα ζώνη μας. Έλληνες πολίτες θορυβημένοι επανειλημμένως εντόπισαν, φωτογράφισαν και βιντεοσκόπησαν τούρκικα αλιευτικά σε παραλίες της Μυκόνου ή της Λήμνου, λίγο πιο έξω από το λιμάνι της Καβάλας, και την πρώτη εβδομάδα του Αυγούστου του 2023, η ΜΚΟ Αρχιπέλαγος, εντόπισε τούρκους ψαράδες στους Φούρνους Ικαρίας. Δηλαδή πάντοτε εντός αιγιαλίτιδας ζώνης μας. Με δυο λόγια η Τουρκία κάνει πράξη αυτό που σύντομα θα αναγνωριστεί ως “δίκαιο”, με βάση την συναινετική συμφωνία με την Ιταλία.
Περαιτέρω, το ζήτημα της περιορισμένης επήρειας των Στροφάδων και των Διαπόντιων νησιών μας, συνιστά ανεπίτρεπτο νομικό προηγούμενο, αναφορικά με την ΑΟΖ με την Αλβανία,(για την οποία περιέργως, δεχθήκαμε αναντίρρητα την υπαναχώρηση της από την σύναψη ΑΟΖ του 2009 στην αρχή της μέσης γραμμής). Αλλά και με την Τουρκία! Διότι, αν στο βορειοδυτικό άκρο μας, στα Διαπόντια Νησιά, αλλά και πιο νότια στις Στροφάδες, σε δύο συμπλέγματα κατοικημένων νησιών, αναγνωρίζουμε μόνοι μας, μειωμένη επήρεια, κατά παράβαση της σύμβασης του Δικαίου της Θάλασσας, με ποιό νομικό επιχείρημα θα διεκδικήσουμε πλήρη επήρεια στο νοτιοανατολικό άκρο μας, που αποτελείται από το σύμπλεγμα της Μεγίστης; Σημειωτέον ότι το σύμπλεγμα της Μεγίστης, αποτελείται από 14 νησιά και νησίδες, μεταξύ των οποίων το κατοικημένο Καστελόριζο αλλά και η Στρογγύλη και η Ρω, που είναι ακατοίκητες (αφότου αποχώρησε ο φαροφύλακας και το άγημα των ενόπλων δυνάμεων από την Στρογγύλη και πέθανε η κυρά της Ρω, Δέποινα Αχλαδιώτη). Όμως τα νησιά αυτά μπορούν να συντηρήσουν οικονομική δραστηριότητα, (πχ αιγοπρόβατα), άρα έχουν πλήρη ΑΟΖ, σύμφωνα με το δίκαιο της Θάλασσας.
Ιδίως η Στρογγύλη είναι κεφαλαιώδους σημασίας για τα δύο Ελλαδικά κράτη, διότι η πλήρης επήρειά της σημαίνει την γεωγραφική ενότητα Ελλάδος – Κύπρου, και άρα δυνατότητα κοινής γεωπολιτικής πορείας. Επομένως αναβαθμισμένη γεωστρατηγική σημασία, η οποία σε συνδυασμό με το ενιαίο αμυντικό δόγμα, και τους υδρογονάνθρακες της κυπριακής ΑΟΖ, διασφαλίζουν την επιβίωση της Κύπρου και του Αιγαίου και την λαμπρή πορεία Ελλάδας και Κύπρου στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Ο κ. Δένδιας αναφορικά με τις επικρίσεις που δέχθηκε για την μειωμένη επήρεια Διαπόντιων και Στροφάδων, επικαλέσθηκε ότι διατηρήθηκε το ίδιο εμβαδό ΑΟΖ για την Ελλάδα, όπως με την συμφωνία του 1977, 268 νμ, διότι “δώσαμε στην Ιταλία στις Στροφάδες και τα Διαπόντια που είναι στα άκρα, αλλά πήραμε στην μέση, στην περιοχή της Ζακύνθου”.
Άγνωστο το σκεπτικό γι αυτήν την ανεπίτρεπτη υπαναχώρηση από τα προβλεπόμενα κατά το Δίκαιο της Θάλασσας περί πλήρους ΑΟΖ των νησιών, αλλά αναμφίβολα εθνικώς επιζήμια σε σχέση με την Τουρκία.
Στο ίδιο μήκος κύματος, αν όχι χειρότερη ήταν η σύναψη ΑΟΖ Ελλάδας Αιγύπτου.
Κατά την σύναψη ΑΟΖ Ελλάδας Αιγύπτου, ο κ. Δένδιας, συναινετικά παραιτήθηκε από τα πλήρη κυριαρχικά δικαιώματα ΑΟΖ της Κρήτης και της Ρόδου. Συγκεκριμένα για την Κρήτη υπέγραψε ΑΟΖ 82,5% και για την Ρόδο 10%. Άρα το νομικό προηγούμενο της μειωμένης επήρειας των Στροφάδων και των Διαπόντιων νησιών, ισχυροποιήθηκε και μεγεθύνθηκε λόγω Κρήτης και Ρόδου, (δηλαδή μεγάλων κατοικημένων νησιών, εκ των οποίων μάλιστα η Κρήτη είχε υπάρξει αυτόνομη ως το 1913, πριν την ένωσή της με την Ελλάδα, άρα ήταν κατά κάποια έννοια ξεχωριστό κράτος).
Κατά συνέπεια, αν η Κρήτη και η Ρόδος δεν έχουν πλήρη επήρεια, τι να σου κάνει το ταπεινό Καστελόριζο και η έρημη Στρογγύλη; Άρα δεν χωρά συζήτηση ενώπιον ουδενός δικαστηρίου περί πλήρους επήρειας των νησιών και νησίδων του συμπλέγματος της Μεγίστης, δηλαδή καθορισμό στην αρχή της μέσης γραμμής, μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, ή Ελλάδος και Κύπρου. Και το σύνθημα “δεν ξεχνώ” της αιμοατοκυλισμένης Κύπρου μας, (για την οποία ο Νταβούτογλου στο στρατηγικό δόγμα της Τουρκίας, είπε ότι ακόμα κι αν δεν υπήρχε ένας τούρκος στο νησί, θα τον εφεύρανε για να βάλουν πόδι, λόγω της τεράστιας γεωστρατηγικής του σημασίας, στο κατά Μακίντερ κέντρο της γης), γίνεται για την Ελλάδα “ποιά Κύπρος; δεν ξέρω, δεν είδα, δεν άκουσα”, καθώς η γεωγραφική ενότητα Ελλάδας Κύπρου οριστικά και οικειοθελώς εκ των έσω αποτρέπεται.
Σημειωτέον ότι την αποκλειστική ευθύνη για την δυσμενή αυτή εξέλιξη φέρουν αποκλειστικά οι εκπροσωπούντες το ελληνικό κράτος. Διότι, η Κύπρος αφενός σύναψε σύμβαση ΑΟΖ με την Αίγυπτο το 2003 στην αρχή της μέσης γραμμής. Και πρωτίστως, επειδή κατά την τότε υπογραφή των χαρτών και της σύμβασης, η Κύπρος, είχε συμφωνήσει με την Αίγυπτο ως νοτιοδυτικό άκρο της ΑΟΖ της, να τεθεί το σημείο, στο οποίο θα συναντιόταν με την ελληνοκυπριακή ΑΟΖ , στο σύμπλεγμα της Μεγίστης. Συγκεκριμένα με την ΑΟΖ της νήσου Στρογγύλης, με πλήρη επήρεια. Η Αίγυπτος συμφωνούσε σε αυτό, και την ολέθρια διαφοροποίηση στην κυπριακή ΑΟΖ, προκάλεσε με αποφασιστική παρέμβασή του ο ΓΑΠ, όπως αποκάλυψε ο τότε υπεξ της Κύπρου κ. Ρολάνδης στο ΡΙΚ το 2011, κυριολεκτικά πάνω από τους χάρτες την ώρα που υπέγραφαν. Απαιτώντας να μετακινηθεί το όριο της κυπροαιγυπτιακής ΑΟΖ 8 νμ δυτικότερα, στο σημείο που θα βρισκόταν, αν το Καστελόριζο ήταν τουρκικό. Η μόνιμη δικαιολογία, τότε όπως και τώρα, “να μην διαταραχθεί η αρμονική ελληνοτουρκική συμβίωση”. 7 χρόνια μετά την κατάληψη της ανατολικής Ίμιας από τούρκους τότε και με μόνιμες υπερπτήσεις και παραβιάσεις στο Αιγαίο, σε θάλασσα και αέρα τώρα … Στο διά ταύτα, η Ελλάδα οφείλει πριν από οτιδήποτε άλλο, χθες, να επεκτείνει μονομερώς, όπως προβλέπεται και εφαρμόζεται το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, την αιγιαλίτιδα ζώνη της στα 12 νμ, σε όλο το εύρος των συνόρων της, και να συνάψει άμεσα ΑΟΖ με την Κύπρο στην αρχή της μέσης γραμμής. Η υποχώρηση σε απειλή πολέμου, σημαίνει ότι το κράτος μας είναι ήδη κατακτημένο, χωρίς πόλεμο.
Αναφορικά δε με την σύναψη ΑΟΖ με την Κύπρο, αυτή είναι μία διμερής συμφωνία και γίνεται με βάση τα δικαιώματα που παρέχει στα κράτη το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας και τα συμφέροντα των χωρών που συμβάλλονται. Η Τουρκία δεν έχει, ούτε είχε τέτοια δικαιώματα ποτέ με βάση το διεθνές δίκαιο. Διότι τα κυριαρχικά της δικαιώματα στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, σκοντάφτουν πάνω στα εξίσου αναγνωρισμένα δικαιώματα των ελληνικών νησιών και της Κύπρου μας. Η Τουρκία έχει μάθει να απαιτεί και να αρπάζει κάνοντας τον νταή, επειδή κανείς δεν της αντιστέκεται.
Παρότι η Αίγυπτος επιφυλάχθηκε για την σύναψη ΑΟΖ πέραν του 28ου μεσημβρινού, περιμένει διακαώς την Ελλάδα να υψώσει το ανάστημά της για να αποκτήσει πραγματική συμμαχία μαζί μας και να σταθεί πλάι μας στην διεκδίκηση των εδαφών και της ιστορίας μας. Δεν επιθυμεί να συναλλάσσεται και να συμβάλλεται με τον νταή της γειτονιάς που είναι η Τουρκία, η επέκταση και μεγέθυνση της οποίας, (εδαφικά, οικονομικά και γεωπολιτικά), απειλεί και την ίδια την Αίγυπτο, αφού καταπιεί την Ελλάδα. Η Αίγυπτος αναγκάζεται να συνεννοηθεί με την Τουρκία, δεδομένου ότι η Ελλάδα αυτοκτονεί μη πράττοντας τα προβλεπόμενα από το Διεθνές Δίκαιο, καταβυθιζόμενη σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο συμπαρασύροντας σε πνιγμό και την Κύπρο μας.
Οι συζητήσεις συνεπώς, περί προσφυγής μας σε οποιοδήποτε δικαστήριο με την Τουρκία είναι επιζήμιες και το δικαστήριο θα καταλήξει σε εδαφικό μας ακρωτηριασμό, λόγω των νομικών προηγουμένων που δημιούργησαν οι κυβερνήσεις μας, με Ιταλία και Αίγυπτο. Μόνο μία ισχυρή Ελλάς που θέλει να επιβιώσει, είναι η επιλογή. Οι κυβερνώντες για τους δικούς τους λόγους εμφανώς δεν πράττουν προς αυτήν την κατεύθυνση. Στον ελληνικό λαό είναι πλέον, ο λόγος, για το πεπρωμένο του! Καλή Παναγιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου