Κλείνει μια ακόμα ιστορική βιομηχανία στην Ελλάδα… κατά τα άλλα επενδύσεις

Τα καταφέραμε. Ξηλώσαμε ακόμη ένα κεφάλαιο (από τα πρώτα) της ιστορίας μας στη βιομηχανία. Την υαλουργία μετά από 75 χρόνια. Ποιος κλάδος έχει σειρά; Σε μια παράγραφο από τα λεγόμενα της ΓΣΕΕ για τους εργαζόμενους της υαλουργίας ΓΙΟΥΛΑ διαβάζω: “Δεν είναι δυνατόν ο δεύτερος υαλουργικός όμιλος στον κόσμο, με εργοστάσια σ’ όλη την Ευρώπη και όχι μόνον, να κλείνει το μοναδικό εργοστάσιο στην Ελλάδα, εργοστάσιο που λειτουργεί πάνω από 70 χρόνια, έχοντας μάλιστα προσωπικό που στην πλειοψηφία του εργάζεται στην επιχείρηση για τουλάχιστον 20 χρόνια”. Ας αφήσουμε τα (απολύτως σωστά) της Συνομοσπονδίας και ας μείνουμε σε αυτό για το οποίο και η κυβέρνηση και η πολιτική μας σκηνή οφείλει να προβληματισθεί.

 

Του Γιώργου Κράλογλου
ΠΗΓΗ CAPITAL.GR

Ότι όντως ο δεύτερος πολυεθνικός υαλουργικός όμιλος παγκοσμίως κλείνει μόνο το εργοστάσιο του στην Ελλάδα, ιστορίας 70 ετών! Και από το σημείο αυτό ας γυρίσουμε μόνο τέσσερα χρόνια πίσω. Το 2020 όπου η γερμανική πολυεθνική Bosch Siemens Hausegerate (BSH) αποφάσισε να μεταφέρει το εργοστάσιο της Πίτσος (PITSOS) από την Ελλάδα στην Τουρκία (μετά από 155 χρόνια λειτουργίας και ιστορίας). Σε μια χώρα εκτός ΕΕ χωρίς προοπτικές για την ένταξή της! Πάμε τώρα και στην αρχή της μεταπολίτευσης όπου εγκαινιάσθηκε η διάλυση της βιομηχανίας αρχίζοντας το 1982 (προσέξτε το αυτό) από την κατάργηση του υπουργείου Βιομηχανίας της χώρας!!! Γιατί; Γιατί δεν ήταν δυνατόν ο ψευτοσοσιαλισμός να διαθέτει υπουργείο για τους κατάπτυστους… βιομηχάνους.

Προς τούτο και το αίτημα της βιομηχανίας (αυτής που μας έχει απομείνει) για την επανασύσταση του υπουργείου δεν ικανοποιείται επιμόνως 45 χρόνια! Πίσω λοιπόν στο 1975 που η πολιτική ηγεσία ξηλώνει τον όμιλο Ανδρεάδη με αποζημιώσεις πολλών δισ. ευρώ (βάσει δικαστικών αποφάσεων δικαίωσης του Ομίλου) τα οποία πλήρωσαν οι φορολογούμενοι χωρίς να ακουσθεί έστω και μία λέξη αντίδρασης από την πολιτική σκηνή. Το 1985 (10 χρόνια μετά) στις 3 Σεπτεμβρίου πέφτουν οι υπογραφές για την εξαγορά των Ελληνικών Ναυπηγείων του Σκαραμαγκά από το κράτος με την καταβολή στον τότε ιδιοκτήτη του Σταύρο Νιάρχο ποσού 14 εκατ. δολαρίων για να γίνει το “Ναυπηγείο του Λαού”. Είχε προηγηθεί η “εντολή λαού” με τα συνθήματα “ούτε μια δραχμή στον Νιάρχο τον ληστή”.

Το 1991 η ογκώδης πολυεθνική Pirelli έκλεισε το μοναδικό εργοστάσιό της στην Ελλάδα και όχι αλλού στον κόσμο. Οι ερμηνείες πολλές. Εμείς θυμίζουμε απλά ότι πριν 10 χρόνια (το 1975) ξεκίνησε και το 1980-85 κορυφώθηκε ο διωγμός της βιομηχανίας. Το 1995-96 (πέντε χρόνια αργότερα) ήρθε και δεύτερο λουκέτο πολυεθνικής ελαστικών. Η αμερικανική Goodyear αποφάσισε να κλείσει το εργοστάσιο της Goodyear Hellas στη Θεσσαλονίκη και να μεταφέρει όλες τις παραγωγικές δραστηριότητές τους από την Ελλάδα στη γειτονική Τουρκία αλλά και στην Πολωνία, λόγω και της κατάρρευσης (τότε) του σοβιετικού μοντέλου.

Όταν λοιπόν η νεότερη βιομηχανική ιστορία του τόπου, ας πούμε αυτή από το 1991 που ξεκίνησε στην Πάτρα, μέχρι σήμερα με το κλείσιμο της ΓΙΟΥΛΑ και την αποχώρηση της πολυεθνικής (η οποία συντηρεί αλυσίδα μονάδων υαλουργίας στον κόσμο) και στον τόπο μας έχουμε να δούμε βιομηχανικές επενδύσεις (αντίστοιχες) 40 χρόνια τι να προβλέψουμε; Ότι η χώρα μας θα εκβιομηχανιστεί και πάλι επειδή η βαθμολογία του δείκτη επιχειρηματικού περιβάλλοντος, που καταρτίζει ο Economist εμφανίζει βελτίωση;